Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Όταν η θάλασσα έχει πάρει το ίδιο γκρίζο με τον ουρανό ,ξέρεις το σημείο που πατάς. Εκεί ξεμπέρδεψες με το κλειστόν λόγω μελαγχολίας. Τίποτε δεν είναι κλειστό όταν βγάζεις ένα φαιδρό παρελθόν έξω από την πόρτα και η αλήθεια χτυπάει σαν ξυράφι. Δεν σε ενοχλεί το ψέμα αλλά οι ψεύτικοι άνθρωποι, αυτό δεν είναι παρά μια θέση τους καθαρά ιδιοτελής, συνεχής χωρίς εκπλήξεις και ανάπτυξη και αλλοιώνει το ωραίο. Δεν είναι ίδια η ομορφιά σε όλα τα μάτια. Δεν είναι συμβατές πάντα οι προθέσεις με τις υποσχέσεις. Ούτε η τιμιότητα ελαχιστοποιεί την δύναμη της επειδή διασχίζουμε την εποχή του άρρωστου εγώ. Άπειρα αυτά τα εγώ αλλά η ζωή είναι μία. Το να είσαι εσύ ατόφιος, ζώντας με τους άλλους είναι η πιο καθαρή πολιτική θέση. Όλα τα άλλα πουλιούνται στην αγορά που τα φύκια τα τιμολογεί σαν μεταξωτές κορδέλες.. Οι άνθρωποι έμαθαν να ζουν με τα οστεοφυλάκια της συνείδησης τους και των ιδεών τους. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν από την θέληση σου για αλήθεια και φως. Ανοίγουν μονοπάτια που σε οδηγούν εκεί ακόμη και τυχαία. Η πραγματικότητα συνεχώς αλλάζει. Και πολλές φορές πιστεύεις πως επειδή το γκρίζο της θάλασσας έχει το ίδιο γκρίζο με τον ουρανό ότι δεν υπάρχει ορίζοντας. Όμως υπάρχει και το ξέρεις. Υπάρχει πολύ αυστηρό τίμημα αλλά τίποτε δεν κερδίζεται εύκολα. Ποτέ δεν μας άρεσαν τα πλήθη, οι αριθμοί κι οι λέξεις που θυσιάζονται για μιαν εντύπωση που στο επίμετρο είναι ευτελείς. Γνωρίζουμε από παιδιά να περπατούμε με γυμνά πέλματα στις καυτές πέτρες. Και γνωρίζαμε από παιδιά με το φυσικό μας ένστικτο πως η μοναχική πορεία είναι δύσκολη. Όμως τούτο, δεν σημαίνει πως δεν θα έχουμε πάντα γενναίους κι όμορφους φίλους κι ανθρώπους δίπλα μας και στην καρδιά μας που γνωρίζουν τι είναι η αγάπη. Ας μην γελιόμαστε, όλοι μας ξέρουμε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου