Κάποτε θα έπρεπε να μιλήσουμε για εκείνη την θερμότητα που αγνοήσαμε , για εκείνη την μικρή φωτιά που μας φυγάδευε μέτρα προς τα επάνω,
μα οι σκιές που έπεφταν στα μάτια μας από τις αμφιβολίες ήταν ένας τελικός σταθμός.
Οι ήττες μας , μας τρώγανε τα σπλάχνα σαν σκυλιά.
Σε θυμάμαι καμιά φορά όταν ο αέρας με χαϊδεύει με ένα άρωμα απο νερατζιές.
Άνοιξη ήταν θυμαμαι οταν αποχαιρετιστήκαμε δίχως μια λέξη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου