Η κοιλιά του νησιού βρυχάται ενώ παλεύουμε ανάμεσα στην δυσθυμία και την αφέλεια δίχως την διεκδίκηση μιας νίκης, αταίριαστοι και λυρικοί στην λάμψη μιας έναστρης ,νυχτερινής όψης, με την μνήμη του δέρματος στα μάτια, απωθώντας τον οίστρο του κτήνους, λαθραίοι και διώκτες του ψεύδους, μνημονεύουμε τις παλιές ώρες σαν νεκροφόρες.