Στο διπλανό σπίτι που ενοικιάζεται, αυτήν την στιγμή ,δίνονται μαθήματα μουσικής με πιάνο. Παιδική φωνή διασχίζει το δρομάκι έξω από το σπίτι μου. (μήλο μου κόκκινο κλπ) Πριν καμιά ώρα κάποια γυναίκα φώναζε πουλώντας καλάθια και πανεράκια. Τα σύννεφα γλείφουν το χωριό μου και φαίνεται κάποιες στιγμές σαν να είναι κυκλωμένο από βαμβακια που έχουν διάφορα σχήματα τα οποία χαλάνε και χάνονται καθώς ενώνονται. Ένας μικρόκοσμος ξεχύνεται μέσα στον μεγάλο υφαίνοντας και βελάζοντας αλήθειες και μικρά ψέματα. Κι όσο το πιάνο υψώνεται πάνω από τα σπίτια ,σκέφτεσαι την καταγωγή και τα έργα του ανθρώπου, πως ξεκίνησε και που τραβάει.. Οι συνάξεις με τους φίλους στην βεράντα συνεχίζονται, με τα αστέρια πότε να τρέχουν σβήνοντας κι άλλοτε να μένουν ακίνητα ,σκορπίζοντας τα ασήμια τους και κάνοντας τα μάτια μας αθώα. Ένα μπαούλο με μνήμες θα κουβαλήσω ξανά μπαίνοντας στο ανοιχτό στόμα του πλοίου της επιστροφής, αυτό αργεί ακόμη ευτυχώς για εμένα., Εδώ το απαύγασμα των περασμένων χρόνων συντηρείται γλυκά στο καύκαλο της μνήμης κι η συγχώρεση είναι συνεχώς σαν ετοιμόγεννη γυναίκα. ΌΛα τα μικρά κι ευτελή των ανθρωπίνων αδυναμιών αντιμετωπίζονται έτσι, ως αδυναμίες, εδώ κυρίαρχος είναι ο ρόλος της ευγνωμοσύνης διότι κάθε νέα ημέρα είναι μια ανοιχτή πόρτα στο θάμπος και την χαρά της ζωής... Η αγάπη δεν είναι δεδομένη, την κατακτάς κάθε ημέρα πολεμώντας σαν ένας ειρηνικός πολεμιστής γι αυτήν.. σελίδα ημερολογίου