>πόσο νομίζεις πως την ξέρεις; Κοιμάσαι τις νύχτες με οινοπνευματώδεις ουσίες στο αίμα σου αγκαλιάζοντας τα πόδια σου σε στάση εμβρύου. Ξυπνάς με τον ήλιο να χτυπάει τα παντζούρια, ο κόκορας έχει εμφανώς κουραστεί , εσύ πίνεις το τσάι σου με μια πνευματική διέγερση και μια όξυνση των αισθήσεων. Μαζεύεις την μνήμη της χτεσινής νύχτας που έχει πια εξαυλωθεί. Χόρευες μπάλο χτες με τον Α. που γιόρταζε κι ήταν απέναντι σου πάλι εκείνη, η θάλασσα. Ύψωνες τα χέρια σου και πατούσες με δύναμη τα πόδια στην γη για να εξυψωθείς, να πεις δεν φοβάμαι τον θάνατο , ούτε και την ζωή.Εκείνη σε άκουγε σαν να ήταν η πιό γενναία μητέρα. Ο πατέρας σου χαμογελούσε απαλά στροβιλισμένος σε ένα δυνατό αέρα που σου ανακάτευε τα μαλλιά. Όλα έλαμπαν εκστατικά. Όλα έλαμπαν, χυμένα χρώματα του ζωγράφου που ζωγράφιζε τοίχους σε μια ταβέρνα για ένα πιάτο φαγητό. Ποιητές ανεβασμένοι σε πλώρες και σοφίτες έλαμπαν μέσα σου, ηταν πίσω από τα μάτια σου γι αυτό χόρευες και μαζί τους, ένας μπάλος για δύο έγινε για πολλούς. Είμαστε πολλοί, στοιβαγμένοι σε μια πλώρη ψάχνουμε την θάλασσα. Την αθωότητα μας, τον έρωτα, θέλουμε να ξορκίσουμε τις βασάνους, θέλουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Θέλουμε να θαυμάζουμε και να αναρωτιόμαστε για την αρμονία και την τάξη που υπάρχει στο βασίλειο της μέλισσας. Να ακούσουμε τον Γ. τον μελισσοκόμο να μας εξηγεί πως γεννιέται μια βασίλισσα και τον αγώνα του ζευγαρώματος των κυφήνων. ΌΛα είναι ένας αγώνας που τον μαλακώνει η θάλασσα. Πόσο νομίζεις πως την ξέρεις; Ξέρεις πως τις νύχτες όταν κοιμάσαι γυρίζεις μέσα της; Καθώς γράφεις από ανάγκη λέξεις που λίγοι θα διαβάσουν ,σου χτυπάει το κουδούνι ενα κορίτσι και σου δίνει ένα ψωμί για τις σαράντα ημέρες που πέρασαν από τον θάνατο μιας γυναίκας. Ετσι γίνεται εδώ , είναι κομμάτι της παλιάς ζωής που διατηρείται για να θυμάσαι πως ζούσαν οι άνθρωποι τότε. Στον Οθέλο υπάρχει μια φράση που με έχει σημαδέψει. Μ αγάπησε για τους κινδύνους που έχω διατρέξει. Πόσο καλά το καταλαβαίνεις; Η Αμοργός το ξέρει και με αγαπάει γι αυτό, είναι η μόνη που ξέρει.. σελίδα ημερολογίου