Ο κάμπος στο βάθος ηταν μια πορτοκαλοκκόκινη σφαίρα που έβγαζε σπίθες , τιναγμένες φωτιές γύρω από τον θόλο που έβραζε. Ήξερε πως δεν τον απειλούσε ο καύσωνας, τον απειλούσε η διεγερτική της εικόνα που σκάλιζε στο μυαλό του. Την είχε βρεί ξανά, μετά από χρόνια τυχαία στον δρόμο,τώρα ομως ήταν ψυχικά τραυματισμένη κι άδεια μέσα στον εαυτό της. Όταν βρέθηκαν μαζί ,αυτός εκτόπιζε με το βλέμμα του κάθε ξένη ματιά που ερχόταν επάνω της. Ένιωθε πως ξαναγινόταν ο ίδιος άντρας οπως τότε, πριν επτά χρόνια. Εκείνη πάλευε με τους δικούς της δαίμονες, αυτός δεν είχε πρόβλημα, αρκεί να τον άφηνε να τους πιάσει στα χέρια του και να τους πνίξει. Μια ψυχική κορύφωση τον άπλωνε επάνω από την φλεγόμενη σφαίρα της γης, εκατοντάδες μικροί, άλλοτε χλωμοί κι άλλοτε έντονοι αστερισμοί φωσφόριζαν στα μάτια του. Ήταν ξανά ένας άντρας που ήθελε να την κάνει να ζήσει σαν γυναίκα. ¨οταν βούτηξε στην θάλασσα ,μετά το πότισμα της γης του ,αφέθηκε στο νερό κι είπε το όνομα της. Αυτή η μοιραία γυναίκα του αποδείκνυε πως ο αληθινός έρωτας δεν τελειώνει, μόνο οπλίζει τον πυρήνα του με άλλες εικόνες αλλα οπλισμένος ξαναγυρίζει στο μοιραίο πρόσωπο της ζωής του. Αυτός ο απλός άνθρωπος της γης ήξερε όλους τους στίχους κι όλες τις φιλοσοφίες να τις περιγράψει. Η διαφορά του με τους άλλους που εκείνη έκανε παρέα , ηταν πως αυτός είχε παλέψει μόνος του με τα ανθρώπινα θεριά κι είχε νικήσει. Δεν είχε πουλήσει γη και ύδωρ για να κατακτήσει φιλοδοξίες και να γίνει μέρος της ματαιότητας. Ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος που έβλεπε πίσω από αυτά που σχημάτιζε η γλώσσα κι ο λάρυγγας