Εκείνος που μέθυσε σε ένα μνημόσυνο. Τα λιμάνια κι οι σταθμοί των τρένων. Η στάχτη του χρόνου. Η άχρηστη ματαιοδοξία των πολιτικών. Η διατήρηση του παραληρήματος της μάζας. Ο γαλήνιος ποιητής που κοιμάται σε μια καρέκλα καφενείου . Ο ανήσυχος ποιητής που πίνει ενώ ταυτόχρονα γράφει στίχους. Τα θυμωμένα στομάχια. Ο υπερβάλλων ζήλος της μητέρας . Οι ξενόφερτοι βασιλείς, οι δικτάτορες κι οι μασκοφόροι της Κατοχής. Οι μασκοφόροι όλων των εποχών. Οι κηδείες με τα πλήθη δίπλα στο φέρετρο. Αυτοί που μετανάστευσαν στις άλλες χώρες κρατώντας ραμμένο ένα γράμμα της μητέρας στην καρδιά. Αυτοί που άφησαν τα όπλα τους πιστεύοντας σε μια συνθήκη. Αδέλφια που αλληλοσκοτώθηκαν στα βουνά κι αδέλφια που είδαν την σιδερένια πόρτα ενός Πανεπιστημίου να πέφτει κάτω από ένα τανκ. Ιστορίες που ειπώθηκαν από τους παππούδες και τις γιαγιάδες κι έγιναν χελιδόνια. Η αρχαία ιστορία που έγινε πλεονεξία. Η αχαριστία κι η προδοσία. Η αγάπη όταν φοράει όλα τα χρώματα. Το σπίτι της εγκατάλειψης. Τα Καλοκαίρια της θάλασσας. Οι Χειμώνες δίπλα στο τζάκι. Εσύ που δεν με πίστεψες. Εγώ που δεν σε πίστεψα. Η ελπίδα πως όταν θα.. Η Ελλάδα, αυτή που όταν την σκέφτομαι δαγκώνω τα χείλια μου..