θυγατέρα Η θυγατέρα με το ωραίο πρόσωπο ανέβηκε στην καρέκλα, να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη ήθελε, δεν είχε δει τα μάτια της από χτες, πάντα όταν τα έβλεπε ,πρόσμενε την νέα ημέρα με καινούργια διάθεση. Κι ο Νοτιάς βουτούσε στο δωμάτιο, κι η γυναίκα ριγούσε γιατί ένιωθε την οσμή της γυναίκας, το κορίτσι ήθελε να παίξει θέατρο με,κάτι ξεχαρβαλωμένες κούκλες απ τον χρόνο, μια παράσταση έστησε μόνο για κ... είνην. Κι άρχισε να στήνει το έργο της υπομονετικά σαν την αράχνη, μα είχε δει τα μάτια της στον καθρέφτη, ήταν γυναίκας, γι αυτό το έργο άρχισε αυτόματα να τρέχει γύρω από τον έρωτα, όχι κάτι που ήταν, παιδικό. Είναι κάτι κορίτσια που γεννιούνται σαν γυναίκες κι η χαμένη παιδικότητα τις βρίσκει στο ψαχνό σαν κανονιά από πλοίο πειρατικό. Την στιγμή που σαν γυναίκες προσπαθούν να πάρουν μια απόφαση έρχεται η θυγατέρα και τις μπερδεύει στο λεπτό. Είναι που στο αίμα τους ,το έχουν, να προσεγγίζουν τον έρωτα, από παιδιά ακόμη, με μια καύση στο στομάχι , με μια σταγόνα αίμα από βελόνα, από έναν γοητευτικό δάσκαλο πιάνου, από έναν υπέροχο τυχοδιώκτη, μαθηματικό. Οι ιδιωτικές ματιές του έρωτα στον χρόνο γίνονται λάγνα μαθήματα, είναι κάτι κορίτσια που γεννιούνται σαν γυναίκες, μοιάζει απίθανο να καταλήξεις αν είναι ευτυχισμένες ή απλά δυστυχείς. Το μόνο που μπορείς να διακρίνεις και να τις ξεχωρίσεις είναι πρώτα τα μάτια τους κι έπειτα το βήμα τους, ενώ περπατούν λυκνίζοντας την λεκάνη τους, κάπου κάπου ,τους ξεφεύγει ένα άγουρο βήμα, μεταξύ παιδιού αυτό είναι, και γης κλονισμένης, από υγρό πυρ..