Η Μαρσελίν ήταν μόνη ανάμεσα στο πλήθος. Άλυτα προβλήματα σωρεύονταν στην πλάτη της καθώς όπως τα είχε καταφέρει -μόνο με την μαγική της ιδιότητα να ακούει -όλα τα προβλήματα της εξηγούσαν τις ιδιότητες τους. Όταν ήταν πραγματικά απελπισμένη, δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος να του μιλήσει, κι όμως η ίδια πάντα ήταν εκεί και πρόθυμη να ακούσει. Είχε μέσα της έναν γέρο Ινδιάνο που της είχε διδάξει πολυ σωστά τι είναι η υπομονή. Η υπομονή στην εποχή μας έχει άλλη μετάφραση. Οι αλλοι, όταν η Μαρσελίν δεν άκουγε απλώς, αλλά τους έδειχνε τα λάθη τους, εκνευρίζονταν και αντιδρούσαν άσχημα. Μια από τις πρώην φίλες της της είχε κλείσει το τηλέφωνο κατάμουτρα επειδή της είχε πει κάτι αντίθετο από ότι πίστευε η ίδια προσπαθώντας να την βοηθήσει να δώσει μια άλλη λύση στο πρόβλημα της.. Τα προβλήματα των άλλων μαζί με τα δικά της, έγιναν ένα. Μόνο και μόνο γιατί οι άλλοι δεν ειχαν μάθει να εκτιμούν αυτόν που ξέρει να ακούει και δεν είχαν όρια. Η ΜΑρσελίν επίσης δεν είχε βάλει όρια. Δινόταν όπως η πρωινή δροσοσταλίδα στον μίσχο. Μα ήρθε η εποχή που δεν μπορούσε πια να ανασάνει, τα προβλήματα χτυπούσαν στο σώμα της και την καρδιά της. Επιπλέον και τελειωτικό χτύπημα ήταν πως δεν μπορούσε να φτιάξει πια μαγικές εικόνες. Λες κι οι άλλοι άθελα τους της ρούφηξαν την έμπνευση και καθώς στεκόταν εκεί, δίπλα στο παράθυρο, συνειδητοποίησε βλέποντας τον κόσμο πως δεν μπορούσε τίποτε μαγικό να επινοήσει και να φανταστεί. Μαγικό θεωρούσε την ομορφιά της ζωής και όλα τα σημεία που βρίσκεται κρυμένη. Την νύχτα που άλλαξε ο χρόνος, ευχήθηκε με όλη της την δύναμη να απαλλαχτεί από αυτόν τον μαγνήτη, να την ανακαλύπτουν όλοι και να της λένε τα προβλήματα τους κι εκείνη να ακούει με τόση προσήλωση ώστε να νομίζουν πως μόνο ξέρει να ακούει. Την επόμενη ημέρα ,ξαφνικά κι απότομα σταμάτησαν τα τηλέφωνα, σταμάτησαν να την βρίσκουν άγνωστοι στον δρόμο , σταμάτησαν να την βομβαρδίζουν με τα συνεχή τους αδιέξοδα. Στην αρχή αυτό της έδωσε ελευθερία, άρχισε να αναπνέει κανονικά και να μην πονάει η πλάτη κι η καρδιά της. Όμως λίγες ημέρες μετά, συνειδητοποίησε πως ένιωθε μισή, σαν να της είχαν κόψει τα πόδια. Ο κόσμος ήταν πιο απελπισμένος από ποτέ γιατί σιγά σιγά έμπαιναν σε ένα κάδρο ζωής που κανείς δεν άκουγε ποτέ τον άλλον. Καθένας παραμιλούσε μόνος του, αυτό έκανε πιο δυστυχισμένη την ΜΑρσελίν από πριν. Η ζώσα ζωή έδινε την θέση της σε μια νεκρή ζωή, χωρίς ενέργεια , συναισθήματα , πάθη και χρώματα. Προσπάθησε να μιλήσει σε κάποιον γνωστό της ,παρακινώντας τον ελαφρά να της μιλήσει για αυτά που τον βασάνιζαν. Όμως όλα πια είχαν αλλαξει. ΌΛοι ήταν στραμμένοι μέσα τους. Κι έτσι η Μαρσελίν ,δεν έβρισκε πια τίποτε ζωντανό ,εκτός από την φύση, ώστε να εμπνευστεί και να φτιάχνει μαγικές εικόνες. Εξάλλου ,είχε μάθει να μοιράζεται αυτές τις εικόνες, προσπαθώντας να τις αφήνει πότε πότε ανάμεσα στα ακούσματα της λύπης και των βασάνων ώστε να μαλακώνει την δύναμη των προβλημάτων των άλλων. Δεν μπορούσε να πάρει την ευχή της όμως πια πίσω. Έτσι κατέληξε να κάνει ότι έκαναν οι άλλοι. Μιλούσε κι εκείνη όπως όλοι, χωρίς να μπορει και να ακούει. Κι η μαγεία από τότε , ψάχνει να βρει ικανούς και δυνατούς μεταβιβαστές με διάφορους τρόπους. Όμως θα υπάρξουν οι μεταβιβαστές κι οι παραλήπτες; ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ( για τις ημέρες αυτές)